Larry: 1. Abduction

Cześć szkraby! Nową serię czas zacząć początkowo miał być to one shot, ale kilka osób skutecznie przekonało mnie, żeby stworzyć z tego coś dłuższego. Opowiadanie nie będzie długie, planuję około 5 rozdziałów chyba, że akcja na tyle was wkręci, że będzie sens to kontynuować. Dziękuję Justynie za betę  i Aśce za pomoc w pisaniu niektórych akcji. Zatem zostawiam was z piątką szalonych chłopaków i ich pierwszymi dniami grozy.

Jeśli chcecie być informowani zostawcie pod rozdziałem  TT lub wpiszcie go na listę czytelników.

1.

**12/12/2012/ **

4.a.m, Lotnisko London – Heatrow

- Dobra chłopaki, pakujcie się do tego samolotu, pilot nie będzie na nas czekał ruski rok - odezwał się Liam, kiedy grupka chłopaków mozolnym krokiem szła tunelem, prowadzącym na płytę lotniska.
- Spokojnie, Liam. To tylko pilot. Nikt normalny o tej porze nie pracuje. Paul już dawno jest w domu przy ciepłym kominku, a ochrona czeka na nas w Londynie - powiedział z uśmiechem Harry, na co reszta zawtórowała mu śmiechem. 

**4:03 a.m**
-Nie strzelamy chyba, że będzie taka konieczność. Tak, jak ustaliłyśmy. Łapiesz go od tyłu, wciągasz do samolotu, a ja i Ann zamykamy drzwi. Pilot jest z nami, więc od razu wystartuje. Zakładajcie kominiarki! - rzekła stanowczym głosem młoda dziewczyna, z rosyjskim akcentem.

**4:05 a.m **
- Harry, masz już wszystko? - spytał troskliwie Louis, nachylając się nad Loczkiem.
- Tak, tak, jeszcze trampki, przełożę z twojej torby. Kurwa, jak tu zimno. Kto to widział latać w taką pogodę?!
- Nie marudź, Styles - mruknął Zayn, stąpając  nogi na nogę.
- Ej, chłopaki, ktoś tam chodzi! - jękną Niall, wlepiając wzrok w jakiś punkt przed nim. Chłopcy podnieśli głowy i wtedy usłyszeli głośny krzyk.
-Na ziemię, gnoje! Już, już! Nie ruszać się! - kobiecy głos dobiegł ich uszu, a gdy zobaczyli karabin, upadli wystraszeni na posadzkę.

   Jeden z napastników powalił Louisa na ziemię. Ktoś nałożył na głowę Harry'emu  worek i wciągnął do samolotu. Pozostali chłopcy byli pod celownikiem pistoletów, nie mogli zareagować w żaden sposób. Zayn rozglądał się zdezorientowany, a jego ciało mimowolnie oblał zimny pot. Był w szoku, nigdy wcześniej nikt nie groził mu bronią.

-Nie, nie, tylko nie to - szepnął ledwo słyszalnie Liam, leżąc na ziemi. - To nie dzieje się naprawdę!
 Niall zacisnął z frustracji wargi. Ktoś porywa ich przyjaciela, a oni nawet nie drgną. To jest przyjaźń!? Wiedział, że nikt  nie może rozdzielić ich piątki. Czym prędzej zerwał się na równe nogi.

-Aaaaaa, znam karate i kung-fu! Spierdalajcie od niego! - nogą wytrącił broń jednemu z napastników. Nagle poczuł uderzenie w brzuch, a gdy zerknął w tym kierunku, zobaczył czerwoną maź. - Kurwa, trafili mnie! Boże, ja krwawię! - chłopak upadł na ziemię i ścisnął ranę. Czy ja umieram? Krew leje się strumieniem z mojego brzucha, samolot powoli się oddala, a ja czuję tylko przyjemne ciepło. Mam takie ciężkie powieki. -Zayn?

-Co ci odbiło idioto!? - warknął Mulat, kucając przy nim.
-Zayn, ja umieram. Powiedz Harry'emu, że walczyłem o niego.
-Niall, spokojnie, tylko nie zamykaj oczu. Liam już dzwoni po karetkę - próbował uspokoić go Louis.
 Zayn położył dłoń na brzuchu blondyna, w celu zatrzymania krwawienia. Po chwili zmarszczył brwi i spojrzał na przyjaciela.
-Liam! Nie dzwoń już! To niepotrzebne! - zawołał Malik.
-Ale je jeszcze żyję! - oburzył się Niall ostatkiem sił.
 Zayn z całej siły uderzył pięścią w postrzelone miejsce, na co Irlandczyk jęknął. Zdziwił się, że ów uderzenie nie zabolało zbyt mocno.
-Co ty odpierdalasz?! Chcesz go zabić!?
-Debile, to jest Paint Ball! Zobacz, kurwa! Dopadły nas dzieci z Paint Ball'em, a wy myślicie, że to porwanie! Jutro Harry będzie czekał na nas w domu! Ja jebię, co za paranoja! - Zayn tupał w miejscu, ciągle przeklinając.
-Nie byłbym tego taki pewien, oni z nim odlecieli - zauważył Louis, przygryzając nerwowo wargę.
-Dzwońmy do Paula, niech ktoś tu po nas przyjedzie - powiedział Liam, wyjmując z kieszeni telefon.

**Samolot. 4:35 a.m**
-Za trzy godziny będziemy na miejscu - powiedziała jedna z napastniczek.

-Świetnie. Zdejmij mu ten worek i knebel. Niech pooddycha, chłopaczek - zaśmiała się ironicznie inna, rozsiadając się wygodnie w fotelu.
 Harry siedział przestraszony, starając się zlustrować każdą twarz jak najdokładniej. Przecież jakoś będzie musiał podać ich rysopisy, gdy już ucieknie. Ucieknie… Ciekawe, jak i kiedy. Przecież były strzały. Postrzelili jednego z jego przyjaciół, postrzelili? Chyba raczej postrzeliły. Porwały go cztery kobiety, niewiele starsze od niego. Co za chory pomysł mógł się zrodzić w głowach tak młodych kobiet? Pewnie to żądza pieniędzy. Tak, na pewno. Może uda się jakoś z nimi dogadać? Przecież musiały go porwać dla pieniędzy. Ta myśli nie opuszczała chłopaka, gdy nerwowo rozglądał się dookoła.

-Ile za mnie chcecie? - wystrzelił nagle.
-Nie masz tyle - odpowiedziała rudowłosa dziewczyna z tatuażami.
-Skąd wiesz ile mam? Mam dużą zdolność kredytową - mruknął Loczek, na co ta się zaśmiała.
-10 milionów.
-Dolarów?
-Funtów dzieciaku, funtów…
-Przecież nikt wam tyle za mnie nie da - oczy chłopaka rozszerzyły się.
-To zginiesz - powiedziała blondynka, niby to od niechcenia, piłując paznokcie.
 To zginiesz. Słowa, które odbiły się z echem w jego głowie. Nie chciał umierać. Musiał opracować plan ucieczki. Tylko jak?

**Londyn, 4:59 a.m

-Mówiłem, mówiłem ochronie, żeby was nie zostawiali! To nie, oni wiedzą lepiej! Nic wam nie jest? - w słuchawce rozległ się krzyk mężczyzny.
-Niall został tylko postrzelony z Paint Ball'a. Poza tym wszyscy cali - odpowiedział Liam.
-Paint Ball... Przecież to muszą być amatorzy! Znajdziemy go bez problemu. Za dwadzieścia minut będzie po was samolot z pełną ochroną, widzimy się na miejscu - rzekł już spokojniej i rozłączył się.

   Chociaż słowa Paula niewątpliwie trochę uspokoiły całą czwórkę, nadal bali się o swojego przyjaciela. Przecież jest tam sam. Nie wiadomo, gdzie i nie wiadomo, z kim. A może już go zabili? Nie! Przecież musieli go porwać dla okupu. Po co byłby im martwy Harry Styles?

   Kiedy cała piątka pojawiła się już w Londynie, z  lotniska odebrał ich Paul. Wszyscy udali się do ich mieszkania, humory mieli nie tęgie, ale nie ma co się dziwić. Biorąc pod uwagę bieżącą sytuację, nic nie wyglądało kolorowo.
-Dobra, teraz po kolei powiedzcie mi, jak to było - powiedział cicho Paul, wpatrując się w twarze chłopaków.
-Nie mam siły kolejny raz tego wałkować. Idę się położyć i umrzeć! - z żalem odparł Louis. To chyba on najbardziej przeżywał to, co się teraz działo.
-Louis, nie skończyliśmy rozmawiać, stój!
-Paul, daj mu spokój. My jeszcze raz ci wszystko opowiemy  - kolejne godziny trójka chłopaków opowiadała już po raz dziesiąty całe zajście, ze łzami w oczach.
-Tylko nie możemy informować policji, pamiętajcie - zauważył Niall.
-Horan, za dużo filmów oglądasz. Jak inaczej go znajdziemy? – Liam postukał się palcem w czoło, na co Irlandczyk wywrócił teatralnie oczyma.
-Normalnie. Porywacze zadzwonią, podadzą cenę i zrobimy wymianę - odparł blondyn.

-Chłopaki, dajcie spokój! - odezwał się Paul. - Poczekamy do jutra, do południa. Jeśli nie będzie żadnego znaku, pójdziemy to zgłosić. Jadę do siebie. Jakby coś się działo, od razu dzwońcie.
-Jasne, do zobaczenia - odpowiedzieli chórem.
   Gdy tylko Paul opuścił ich dom, Zayn gorączkowo zaczął szukać czegoś w swoim telefonie.
-Czego ty szukasz?
-Ratunku, Liam, ratunku - odparł Malik, a po kilku minutach wybrał numer telefonu i zaczął rozmowę, z której pozostali nie potrafili nic zrozumieć, ponieważ nie rozmawiał po angielsku.